Elite Dangerous zet met de uitbreidingspakket “Odyssey” een zeer grote stap op het gebied van open world space games. Met de veelbelovende Star Citizen links en de zeer goedlopende No Man’s Sky rechts ligt de lat erg hoog voor Frontier Developments om bij de les te blijven. Is dat gelukt, of heeft Frontier Developments de plank volledig misgeslagen?
Real-time space ligt nu letterlijk aan je voeten
Het avontuur in Elite Dangerous begon in 2014, waarin je het realistisch nagemaakte melkwegstelsel kon verkennen vanuit je schip. Dat klinkt misschien saai, maar dankzij features zoals de background simulation en powerplay is de game veel meer dan alleen maar rondvliegen en planeten ontdekken. Daarnaast is geen enkel planeet het zelfde, dankzij de revolutionaire “Stellar Forge” systeem, dat planeten genereert op basis van zowel fictieve als non-fictieve informatie. Hierdoor zitten er dus planeten in het spel die tot nu toe door Nasa ontdekt zijn, maar zijn er ook miljarden andere, vrij accurate, planeten op basis van wetenschappelijke data.
Voor het eerst mogen we nu deze prachtige planeten te voet bezoeken. Een stap waar vele naar uitkeken, vooral omdat dit onwijs veel deuren opent voor nieuwe gameplay. Zo is er voor iedereen iets te doen. Voor de bounty hunters is er close combat met laser geweren, terwijl er voor de ontdekkers talloze fauna te ontdekken is. Ook Background Simulation-spelers kunnen flink aan de slag met talloze missies zoals de elektriciteitsnetwerk te herstellen van een settlement.
Jouw voetdruk heeft veel invloed
Een van de dingen dat Elite Dangerous heel goed voor elkaar heeft is de Background Simulation. Ook in Odyssey komt dit weer terug. Dit systeem zorgt ervoor dat alles wat je doet invloed heeft op het universum, zoals factions die invloed krijgen door jouw doelgerichte acties en vervolgens een systeem overnemen, of zelfs uitbreiden naar een ander systeem. Dit gaat gepaard met talloze “statussen” zoals oorlog, een ziekte uitbraak of een economische boost. Zo kan een faction bijvoorbeeld ook een settlement kwijtraken, die jij vervolgens weer terug moet winnen door het stroomnetwerk te herstellen. De features die Odyssey met zich mee brengt lijken oneindig, passen perfect in de base game en zijn onwijs interessant. Echter klinkt het mooier dan dat het werkelijk is. Zoals mijn onderbuikgevoel mij al zachtjes vertelde, is Odyssey simpelweg te snel gelanceerd en is het voor mij en vele gebruikers vrijwel onspeelbaar.
Het vertrouwen is weg
Odyssey voelt als een ware déjà vu na de dramatische release van Cyberpunk 2077. De uitbreiding maakt Elite Dangerous onspeelbaar dankzij de crashes, de bugs en de onwijs slechte performance. Voorheen kon ik Elite Dangerous met gemak op ultra spelen in 1440p resolutie. Nu speel ik hetzelfde spel op low settings in 1080p resolutie, en nog haal ik slechts 20 frames gemiddeld. Frontier Development moet flink aan de bak om het vertrouwen te herstellen en Odyssey de ware uitbreidingspakket te maken die zij ons beloofde in 2020 met de onverwachte aankondiging.
Hoewel de uitbreiding de focus grotendeels op settlements richt, zijn de settlements de grootste boosdoener op het gebied van performance. De settlements worden dan ook massaal vermeden door de community. Daarnaast zouden planeten een visuele upgrade krijgen, maar zijn deze vooral omlaag geschroefd. De meeste spelers zijn alleen al om deze reden teruggekeerd naar Horizons, waarin de nieuwste snufjes nog niet zijn toegevoegd zoals de nieuwe “improved planetary tech”.
Een andere zeer grote feature is Frontline. Dit is een vernieuwde conflict zone dat zich plaats vindt in settlements op de planeten. Hierbij vechten twee factions een oorlog uit en kan jij als speler een kant kiezen. Terwijl de settlement onwijs slechte performance biedt, doet Frontline daar een schepje bovenop. De hevige vuurgevechten kosten je namelijk nog eens 10 frames, waardoor je nog maar 10-15 frames overhoudt.
Gelukkig is er nog exploration, toch?
Een van de meest gewaardeerde features in Elite Dangerous is exploration. Sinds de release in 2014 is maar 4% van het universum ontdekt. Dit laat zien hoe groot het universum is waarin Elite Dangerous zich afspeelt, en hoeveel er nog over is voor jou om te ontdekken. Helaas heeft Odyssey ook hier het plezier fors weggenomen. Dit komt vooral omdat de bugs de toffe diepgang en realisme de das omgedaan hebben. Zo vinden spelers op 9 van de 10 planeten planten of ander organismes. Dat is prima in games zoals No Mans Sky, dat zich afspeelt in een fictieve universum. In Elite Dangerous, waar roleplaying en diepgang hoog in het vaandel staan is dit echter niet in dank afgenomen. Ook aan settlements is er geen tekort in de kern van de melkwegstelsel, waar normaal gesproken ruimte stations en “human life” nauwelijks tot niet te bekennen was.
Conclusie
Het is duidelijk dat Elite Dangerous: Odyssey heel veel potentie heeft, maar dat er nog een hoop moet gebeuren moge ook duidelijk zijn. Zodra Odyssey goed werkt, weet ik vrijwel zeker dat Elite Dangerous zich naar een hoger niveau tilt en het kan tippen aan de moderne space games zoals No Mans Sky. De laatst genoemde game bewijst dat een slechte release niet het einde betekent. Als Frontier Development zich net zo weet te herstellen als Hello Games, de ontwikkelaar van No Mans Sky, dan kan het nog goed komen. Tot die tijd raad ik iedereen aan om de uitbreiding te vermijden totdat er genoeg patches overheen zijn gegaan.